Ήταν το τελευταίο πράγμα που....
είχε ανάγκη τότε η Ελλάδα. Με μια θριαμβευτική εκλογή του Κώστα Καραμανλή, που άλλαξε το πολιτικό σκηνικό και ξανάφερνε δυναμικά και με προοπτική την κεντροδεξιά στην Ελλάδα.
Μια περίοδο προετοιμασίας και διεξαγωγής επιτυχημένων Ολυμπιακών Αγώνων, νικήτρια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου στη Λισαβώνα, με τον τουρισμό της να ανθίζει. Ακόμη και η νίκη της χώρας μας στη Eurovision, που πολλοί ψευτοδιανοούμενοι σνόμπαραν, είχε και αυτή την προσφορά της, στην εικόνα της χώρας μας το 2004, τη χρονιά της Ελλάδος. Μια χρονιά, που η χώρα ανακάλυπτε το δυναμικό και πολυμήχανο ελληνικό νου, την προσαρμοστικότητα του φυσικού περίγυρου στις αλλαγές, με μια εναλλαγή εικόνων και παραστάσεων που πιστεύαμε ότι ήταν πραγματικότητα και όχι στη φαντασία μας.
Οι εξελίξεις όμως, μας απέδειξαν το αντίθετο. Και φτάσαμε σήμερα, επτά χρόνια μετά, σε μια περίοδο απογοήτευσης και παρακμής.
Σήμερα τρώμε τα σωθικά μας. Τρώμε τα παιδιά μας. Δεν ξέρουμε που βαδίζουμε. Δεν γνωρίζουμε, τι μας περιμένει.
Απαθείς, περιμένουμε, και αντί να προσπαθούμε, όλοι μαζί να αντιδράσουμε, διότι όλοι φταίμε, αυτοκαταστρεφόμεθα. Πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά.
Τίποτε δεν θα μείνει όρθιο αν συνεχίσουμε στο δρόμο αυτό.
Ούτε τα κόμματα, ούτε οι επιχειρήσεις, ούτε οι τράπεζες, ούτε τα ΜΜΕ, ούτε η κοινωνία.
Η παρακμή θα είναι συνολική και θα αγγίζει όλους τους ορόφους της ιεραρχίας του κράτους.
Ζούμε με το μύθο ότι η «Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Οι άνθρωποι όμως, πεθαίνουν. Πεθαίνουν στην ανεργία, πεθαίνουν στην πείνα, πεθαίνουν στην αδικία, πεθαίνουν στις συμπεριφορές των ιθυνόντων. Πεθαίνουν στην εθνική μιζέρια.
Ας αφήσουμε λοιπόν τις οποιεσδήποτε απογραφές να κριθούν από την ιστορία και ας κοιτάξουμε μπροστά. Μόνο μπροστά. Κάθε άλλη κίνηση θα είναι καταστροφική.
statesmen.gr
